De koala wordt in het Nederlands ook wel buidelbeer genoemd. Wat een miskleun! Het dier behoort namelijk niet tot de berenfamilie! OK, we geven het maar toe: hij ziet er wel erg uit als een teddybeer. Zijn Latijnse naam is Phascolarctos cinereus. Phascolarctos betekent inderdaad respectievelijk “buidel” en “beer”. Cinereus verwijst naar zijn askleurige pels. Maar die kleur kan flink verschillen. De meeste zijn grijs met wit. De koala komt enkel voor in de kuststreken van het oosten en het zuidoosten van Australië. De naam “Koala” komt uit het Dharuk. Dat is één van de vele uitgestorven aboriginaltalen. Dharuk werd gebruikt in de regio van Sydney.
Een volwassen mannetje in het koudere zuiden weegt ongeveer 12 kilo, een vrouwtje 8 kilo. Ze zijn ergens tussen de 60 en 75 cm lang. Meer naar het noorden toe wegen ze vaak maar de helft. Een deel van het verschil zit hem in het feit dat daar geen dikke pels nodig is. Voeding wordt daar ook schaarser. Koala’s verliezen ook een flink deel van hun gewicht naarmate ze ouder worden. De staart is maar kort en heeft geen functie. De poten zijn wel heel functioneel. Twee van de vijf vingers per poot kunnen grijpen als een duim. Dat is erg nuttig bij het vastnemen van voedsel. De vingers hebben vingerafdrukken zoals die van een mens.
Van kieskeurige eters gesproken? De Koala eet zowat uitsluitend bladeren van bepaalde soorten euchalyptusbomen. Daarin hebben ze niet veel concurrentie want die bladeren zijn erg giftig. Om dat te kunnen verwerken, slapen ze wel tot 20 uren per dag. Drinken doen ze nauwelijks. Het weinige vocht van de blaadjes volstaat al.
Als je denkt dat koala’s lief zijn, weet dan dat ze flink kunnen krabben en bijten. Enkel koala’s die bv. als weesjong bij de mensen zijn opgevoed, kun je knuffelen. Dat gebeurt bv. in dierentuinen. Maar in het wild vergeet je dat meteen! Krabben en bijten doen ze ook bij de voortplanting. Koala’s zijn polygaam (meerdere partners) maar het mannetje heeft een vindingrijke manier voorhanden om ervoor te zorgen dat het vrouwtje niet meteen met een ander mannetje paart. Het laatste spermavocht wordt hard en vormt een “stop” bij het vrouwtje. Die valt er pas na een paar dagen weer af. Wat een idee!
 |  |  |